LisePijl.nl

Eigenlijk zouden we naar het Groninger Museum gaan, maar op een zondagochtend in februari is het weer zo mooi, dat mijn moeder en ik besluiten om een stukje Pieterpad te gaan doen. Zodoende zitten we om kwart over tien in de trein naar Winsum.

Bij de brug over het Winsumerdiep

Kaartlezen wordt aan mij uitbesteed. In Winsum ga ik bijna meteen de mist in. Dat is niet erg, want Winsum is een mooi dorp en altijd een plezier om rond te kijken. We lopen langs het Winsumerdiep, slaan dan af langs de N361 en lopen de velden in. Het windje is fris, maar de zon is fel, dus de zonnebrillen gaan op.

Brug over Reitdiep bij Garnwerd

Via paadjes, weilanden en fietspaden bereiken we al snel Garnwerd. Garnwerd is een dorpje dat alles heeft: een molen die pannenkoekenmeel verkoopt (maar helaas niet maalt), een lief kerkje, een haven en een strandje, en het smalste straatje van Nederland dat nog toegankelijk is voor auto’s. Voor ons is daar niets nieuws meer aan, dus we beperken ons tot een andere trekpleister: Café Hammingh. Met thee en Groninger koek (met roomboter!) warmen we op.

Café Hammingh in Garnwerd

Het vervolg is Noord-Groningen op zijn mooist. Het Reitdiep is met de blauwe lucht op zijn aantrekkelijkst. De bomen staan nog niet in knop, maar lang zal het nu niet meer duren. De wind is stevig en natuurlijk tegen. Na Wetsingersluis passeren we Oostum met zijn afgegraven wierde.

Een mooie dag in februari

Een wierde is een heuvel waarop men droog kon wonen bij hoogwater toen er nog geen dijken waren aangelegd. Vanwege de bewoning werden wierdes vruchtbare grond. In de 19e eeuw werden wierdes in Groningen op grote schaal afgegraven en de vruchtbare grond verkocht. Een deel van die grond is naar Drenthe gegaan, voor de ontginning van de arme zandgronden. Zodoende zijn er heel wat dorpen in Groningen afgegraven, behalve uiteraard de kerk. Vandaar dat er nogal wat kerken naast een soort van afgrond staan.

Lunch bij Wierumerschouw

Uit de wind, die toch wel koud is, en in de zon eten we een paar boterhammetjes in de luwte van een gemaaltje bij Wierumerschouw. De pot schaft boterhammen met gebakken ei en suikerbrood. Lang blijven we niet zitten; het is echt te koud.

Aankomst in Groningen bij de wierde Paddenpoel

Via Paddepoel lopen we Groningen binnen. Het van Starkenborghkanaal ligt er mooi bij. Langs de Paddenpoelsterweg bereiken we de stad en dan is het ook gedaan met de rust. De ringweg is duidelijk te horen, hoewel het gevoel van rust en natuur nog even aanhoudt als we het universteitsterrein passeren. Via het Noorderplantsoen lopen we de stad binnen. We sluiten af met een borrel in het Groninger Museum; zijn we er toch nog even geweest!

Het Van Starkenborghkanaal

Al met al, een hele mooie etappe. Veel leuker dan de vorige. Deze etappe is het noorden van Groningen op zijn allerbest!

Het boekje brandde al een poosje in de boekenkast. Na de expeditie waarbij Erwin en ik Wales van zuid naar noord doorkruist hebben, leek het Pieterpad door het vlakke Nederland een eitje. Het landschap was dan ook niet het probleem, wel het vrijmaken van tijd. Het eerste traject van het Pieterpad is maar een klein stukje, dus dat moest vandaag wel lukken. Met Erwin rij ik naar Pieterburen. De dag begon strakblauw, maar onderweg betrekt het steeds meer en ik heb geen regenkleding bij me.

Warm aangekleed en goed gevuld

Om alvast wat aan te sterken eten we een hapje bij café `De Buren van Pieter’ waar toevallig ook het Pieterpad begint. Ik krijg een stempel in mijn boekje en neem afscheid van Erwin. Om kwart voor drie zet ik de eerste stappen op het Pieterpad. Het is een koude dag met een flink briesje. Met drie lagen merino, een fleece windstopper en mijn Aldi thermopants is het goed te doen.

De paden op.. de lanen in..

Hier en daar ligt nog sneeuw

Het eerste deel gaat almaar rechtdoor over asfalt met een kleine omweg langs een boerderij. Het is bewolkt. Langs de slootkanten ligt nog sneeuw. Gaandeweg begint het op te klaren en breekt zelfs de zon door. Na een uurtje stappen kom ik aan in wierdedorp Eenrum. Een lief dorpje waar Abraham de mosterd maakt.  Hoe verder ik loop, hoe minder aantrekkelijk Eenrum wordt en al snel loop ik weer verder over het asfalt naar Mensingerweer.

De zon schijnt in Eenrum

Mensingeweer heeft een aardige collectie aan fraaie woninkjes en ook een mooie molen. Via een hoge loopbrug (een `hoogholtje‘) steek ik het Mensingeweersterloopdiep, een trekpad, over.

Mensingeweersterloopdiep

Zodra ik aan het trekpad sta, herken ik het weer.  Enkele jaren eerder, ook een koude dag, liep ik hier ook. Ik deed toen een wandeling uit het boekje Spoorwandelen. Ik dronk toen kop thee op onderstaand bankje en werd aangesproken door een jongen met een grote rugzakdie duidelijk om een praatje verlegen zat. Hij vroeg waar ik heen liep en of hij mee mocht lopen.  Hij kwam uit Rotterdam, studeerde iets sociaals en was toe aan wat soul searching. Hij had een slaapzak bij zich en een thermoskan en ging het Pieterpad lopen. Hij had een erg romantisch beeld van het platteland, want zijn idee was om bij boeren in het hooi te overnachten!

Winsumerdiep in de avondzon

Het trekpad mond uit in het Winsumerdiep. Rond vijf uur bereik ik Winsum. Ik neem nu niet de tijd om rond te kijken. Winsum ken ik wel en het wordt al donker. Daarnaast verneem ik uit betrouwbare bron dat de snert thuis al klaarstaat. Een makkelijke etappe om op te starten, maar het is wel heel veel asfalt en dat is wel wat jammer.

Het Winsumerdiep in Winsum